Next. Eclogue V. Daphnis

V

Menalcas, Mopsus

Me. Cur non, Mopse, boni quoniam convenimus ambo,

tu calamos inflare levis, ego dicere versus,

hic corylis mixtas inter consedimus ulmos?

Mo. Tu maior; tibi me est aequum parere, Menalca,

sive sub incertas Zephyris motantibus umbras

sive antro potius succedimus. aspice ut antrum

silvestris raris sparsit labrusca racemis.

Me. Montibus in nostris solus tibi certat Amyntas.

Mo. Quid, si idem certet Phoebum superare canendo?

Me. Incipe, Mopse, prior, si quos aut Phyllidos ignes

aut Alconos habes laudes aut iurgia Codri.

incipe; pascentis servabit Tityrus haedos.

Mo. Immo haec, in viridi nuper quae cortice fagi

carmina descripsi et modulans alterna notavi,

experiar. tu deinde iubeto certet Amyntas.

Me. Lenta salix quantum pallenti cedit olivae,

puniceis humilis quantum saliunca rosetis,

iudicio nostro tantum tibi cedit Amyntas.

sed tu desine plura, puer; successimus antro.

Mo. Exstinctum Nymphae crudeli funere Daphnin

flebant - vos coryli testes et flumina Nymphis -

cum complexa sui corpus miserabile nati

atque deos atque astra vocat crudelia mater.

non ulli pastos illis egere diebus

frigida, Daphni, boves ad flumina, nulla neque amnem

libavit quadrupes nec graminis attigit herbam.

Daphni, tuum Poenos etiam ingemuisse leones

interitum montesque feri silvaeque loquuntur.

Daphnis et Armenias curru subiungere tigris

instituit, Daphnis thiasos inducere Bacchi

et foliis lentas intexere mollibus hastas.

vitis ut arboribus decori est, ut vitibus uvae,

ut gregibus tauri, segetes ut pinguibus arvis,

tu decus omne tuis. postquam te fata tulerunt,

ipsa Pales agros atque ipse reliquit Apollo.

grandia saepe quibus mandavimus hordea sulcis,

infelix lolium et steriles nascuntur avenae;

pro molli viola, pro purpureo narcisso

carduus et spinis surgit paliurus acutis.

spargite humum foliis, inducite fontibus umbras,

pastores - mandat fieri sibi talia Daphnis -

et tumulum facite et tumulo superaddite carmen:

'Daphnis ego in silvis, hinc usque ad sidera notus,

formosi pecoris custos, formosior ipse.'

Me. Tale tuum carmen nobis, divine poeta,

quale sopor fessis in gramine, quale per aestum

dulcis aquae saliente sitim restinguere rivo.

nec calamis solum aequiperas sed voce magistrum:

fortunate puer, tu nunc eris alter ab illo.

nos tamen haec quocumque modo tibi nostra vicissim

dicemus, Daphninque tuum tollemus ad astra,

Daphnin ad astra feremus; amavit nos quoque Daphnis.

Mo. An quicquam nobis tali sit munere maius ?

et puer ipse fuit cantari dignus et ista

iam pridem Stimichon laudavit carmina nobis.

Me. Candidus insuetum miratur limen Olympi

sub pedibusque videt nubes et sidera Daphnis.

ergo alacris silvas et cetera rura voluptas

Panaque pastoresque tenet Dryadasque puellas.

nec lupus insidias pecori nec retia cervis

ulla dolum meditantur; amat bonus otia Daphnis.

ipsi laetitia voces ad sidera iactant

intonsi montes, ipsae iam carmina rupes,

ipsa sonant arbusta: 'deus, deus ille, Menalca!'

sis bonus o felixque tuis. en quattuor aras;

ecce duas tibi, Daphni, duas altaria Phoebo.

pocula bina novo spumantia lacte quot annis

craterasque duo statuam tibi pinguis olivi

et multo in primis hilarans convivia Baccho

ante focum, si frigus erit, si messis, in umbra

vina novum fundam calathis Ariusia nectar.

cantabunt mihi Damoetas et Lyctius Aegon;

saltantis Satyros imitabitur Alphesiboeus.

haec tibi semper erunt, et cum sollemnia vota

reddemus Nymphis et cum lustrabimus agros.

dum iuga montis aper, fluvios dum piscis amabit,

dumque thymo pascentur apes, dum rore cicadae,

semper honos nomenque tuum laudesque manebunt.

ut Baccho Cererique, tibi sic vota quot annis

agricolae facient; damnabis tu quoque votis.

Mo. Quae tibi, quae tali reddam pro carmine dona ?

nam neque me tantum venientis sibilus Austri

nec percussa iuvant fluctu tam litora nec quae

saxosas inter decurrunt flumina valles.

Me. Hac te nos fragili donabimus ante cicuta;

haec nos 'formosum Corydon ardebat Alexin',

haec eadem docuit 'cuium pecus ? an Meliboei ?'

Mo. At tu sume pedum quod, me cum saepe rogaret,

non tulit Antigenes - et erat tunc dignus amari -

formosum paribus nodis atque aere, Menalca.